Πολιτικός: Επάγγελμα Βαρέων και Ανθυγιεινών

Δεν τείνω σε καμιά κατεύθυνση (αριστερά, δεξιά, μέση , βορειοδυτικά, νότια, διαγώνια κτλ). Κρίνω και γράφω με αφορμή την «πολιτικοποίηση» ενός γνωστού με το που ξεκίνησε τις σπουδές. Από εντελώς απαθής έγινε ένθερμος υποστηρικτής (φοιτητικής) πολιτικής παράταξης.

Εν αντέχω να μιλούν οι αντιπολιτευόμενοι για την κυβέρνηση λες και είναι το χειρότερο που μας συνέβη ποτέ. Σε κάθε πρόταση της κυβέρνησης απαντούν με κακεντρέχεια και εναντιώνονται σε κάθε τι. Δεν έχει σημασία αν όλοι θα διάλεγαν λουφκιά με τα λάχανα, σημασία έχει αν είπε το κυβερνών κόμμα πως θα κάμει λουφκιά, τότε οι αντίπαλοι θα πουν γιατί λουφκιά? Εμείς διαφωνούμε.

Όταν εν το δικό τους κόμμα κρύφουν. Ότι αίπιν μπορούν να καταλογίσουν στους αντιπάλους θα το κάμουν. Με ενοχλεί που κάποιοι ζητούν την παραίτηση του προέδρου. Ήταν καλύτερα πριν? Θα είναι καλύτερα μετά? Άμαν παραιτηθεί ποιον προτείνετε για σωτήρα μας? Γιατί στην Κύπρο εν ψάχνουμε κάποιον ισχυρό πολιτικό να μας κυβερνήσει, στην Κύπρο ζητούμε το μαγικό λυχνάρι και στο πακέτο κάποιον να τρίβει το λυχνάρι πέρκι εμφανιστεί το τζίνι.

Τζίνο που συμπεραίνω είναι πως ότι τζε να κάμει ο αντίπαλος πολιτικός, τους άλλους εν τους αρέσκει. Γιατί πλανούν τον κόσμο πως μπορούν να τα καταφέρουν καλύτερα? Μόνο τρύπες στο νερό ανοίουμεν όταν δεν υπάρχει συμμαχία μεταξύ υμών.

Οι διαμάχες γίνονται συνήθως για να εξασφαλίσουν στους ίδιους την εξουσία καθεαυτή και όχι την εξουσία ως μέσο δράσης για καλύτερη Κύπρο.

Με το που φκένει στην εξουσία το αντίπαλο κόμμα παθαίνουν πολιτική αμνησία. Είναι λες και όλα τα προβλήματα στην κοινωνία εξεκινήσαν μόλις έπιασε την εξουσία στα σσιέρκα του ο τρέχον πρόεδρος και οι πλέον πρώην κυβερνούσες πολιτικές παρατάξεις δεν έχουν πια ευθύνη. Πολιτική αμνησία όπου μας συμφέρει βέβαια. Όταν είμαστε εμείς στην εξουσία ξιχάνουμε τα προβλήματα που δεν ελύσαμε ή σσειρότερα εδημιουργήσαμε. Όταν εν οι άλλοι στην εξουσία εμείς αποποιούμαστεν των ευθυνών και πλέον περνούμε στην αντεπίθεση γιατί οι κυβερνώντες δεν ελύσαν τα προβλήματα που τους αφήσαμε.

Πάντως φως στο σκοτάδι δεν βλέπω ούτε με «τα φώτα αναμμένα» κατά mέτωπο.

Στην τελική δεν ξέρω ποιος μου φταίει παραπάνω. Οι πολιτικοί οι οποίοι είναι αυτοί που κινούν τα πιόνια ή τα ίδια τα πιόνια που εθελοτυφλούν και υποκινούνται χωρίς πραγματική προσωπική κρίση?

Όσον δεν κάθεται σε καρέκλα εξουσίας ο κόκκινος, μπλε, κίτρινος κτλ χρωματιστός κώλος του πολιτικού αυτός αντιδρά.

Υ.Γ. Δεν έχει καταδικαστεί κανένας πολιτικός για παραπλάνηση ψηφοφόρου.